اسمان ابری

 نور خدا آینه حق نما 
 نور هدی نور حسین است و بس 


 سر ولا لؤلؤ لالای حق 
 مظهر دادار حسین است و بس 


 سر هویت که تجلی نمود 
 پرتو پر نور حسین است و بس 

 روح مشیت که از او شد پدید 
 کون و مکان جمله حسین است و بس 

 جلوه ذات احدی بی نقاب 
 نور تجلای حسین است و بس 


 سجده که بر آدم خاکی نمود 
 خیل ملک بهر حسین است و بس 


 سلسلة منتظم انبیاء 
 مقدّم الجیش حسین است و بس 


 میوة خلقت ز ازل تا ابد 
 مقصد ایجاد حسین است و بس 


 محفل انس است دو عالم ولی 
 شمع دل افروز حسین است و بس 
 
 نفخه جان بخش نسیم بهشت 
 شمه ای از بوی حسین است و بس 


 آتش نمرود به جان خلیل 
 بَرد شد از خوی حسین است و بس 

 سفینه نوح به طوفان یم  
 زورقی از جوی حسین است و بس 


 موسی عمران که به میعاد رفت 
 از بر میقات حسین است و بس 


 روشنی وادی ایمن همی 
 شعشعة روی حسین است و بس 


 آتش افروخته در کوه طور 
 پرتوی از نور حسین است و بس 


 آن دم عیسی که به تن جان دمد 
 از دم و از بوی حسین است و بس 


 گردش این گنبد افراشته 
 بر خَم ابروی حسین است و بس 


 من چه بگویم به جهان هر چه هست 
 سر به تکاپوی حسین است و بس 


 آنکه فروزان کند امشب چو شمس 
 رایت توحید حسین است و بس 


 آنکه ببوسید گلویش ز مهر 
 رسول و بگریست حسین است و بس 


 محفل بزمِ حریم لقا 
 رأس پر از نور حسین است و بس 


 سوخته پروانة جان را به شوق 
 در حرم عشق حسین است و بس 


 کشتة جان باخته در کوه طور  
 پیکر صد پاره حسین است و بس 

 آنکه بزد خرگه خود را برون 
 از دو جهان جمله حسین است و بس 

 آنکه به قربانگه کوی حبیب 
 گفت رضیً ربِّ حسین است و بس 


 آنچه به خون گلو آغشته شد 
 طرّة گیسوی حسین است و بس 


 باب نجات از غم و بحر بلا 
 کِشتی منجی حسین است و بس 


 دست شفاعت همه را روز حشر 
 از کرم و جود حسین است و بس 


 گر تو بخواهی که شوی رستگار 
 راهْ تولای حسین است و بس 


 آنکه سرود این دُرَر پاک را  
 خاک رهِ کوی حسین است و بس